Ο Γέροντας Ζωσιμάς ήταν από τους λίγους Μοναχούς που μπόρεσαν να κάνουν τέλεια υπακοή και μετά την κοίμηση του Γέροντα του, ενώ βρισκόταν μέσα στον κόσμο. Όλος του ο αγώνας θύμιζε τους μεγάλους ασκητές που διαβάζουμε στα πατερικά βιβλία. Με την μεγάλη του υπακοή αξιώθηκε και πολύ μεγάλων χαρισμάτων από τον Κύριo. Αυτά του δόθηκαν γιατί, όπως έλεγε και ο ίδιος:

- Από την πρώτη στιγμή, που γνώρισα τον πατέρα Σίμωνα, κατάλαβα ότι επρόκειτο για Άγιο Γέροντα και κατά τη διάρκεια της μοναχικής μου ζωής κοντά του πολλές φορές μπόρεσα να το διαπιστώσω και να καταλάβω ότι ο Γέροντας Σίμωνας βρισκόταν διαρκώς στο Άκτιστο Φως.

Όταν τον ρωτούσα: «Πως τα καταλαβαίνεις όλα Γέροντα και γνωρίζεις τους λογισμούς μας και τι πρέπει να κάνουμε;» Μου έλεγε: «Παιδί μου, δεν κάνω τίποτα και δεν λέω τίποτα, αν πρώτα δεν μου το πει ο Κύριος. Πάντα ρωτάω τον Κύριο και Του λέω: «τι θέλεις Κύριε ποιήσω;» και ότι μου λέει κάνω. Σε όλα τα χρόνια της Ιερατικής μου Ζωής δεν υπήρξε μέρα που να λειτουργήσω και να μην δω το Άγιο Πνεύμα να κατεβαίνει με τη μορφή του περιστεριού κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας».

Γνωρίζοντας λοιπόν πόσο μεγάλο Άγιο Γέροντα είχα, προσπάθησα να δώσω όλο τον εαυτό μου στην υπακοή του.